„ŚWIĘTA” JEMIOŁA

Abstrakt

Ludy zamieszkujące Europę i Azję Północną od dawna otaczały jemiołę wielką estymą. Ludzi fascynowała mrozoodporność jej owoców i zielonych liści. Uważano, że jemioła jest „drzewem żywota” i symbolem życiodajnej siły słońca. Jemioła pospolita (Viscum album), zwana jemiołą białą albo strzęślą, to krzewinka o kształcie kulistym, osiągająca nawet 1 m średnicy. Rośnie głównie na drzewach liściastych. Dożywa nawet do 30–40 lat. Posiada pędy żółtawo-zielone, rozgałęzione. Liście są tępo zakończone, lancetowate, bez ogonków, nakrzyżległe, zrośnięte nasadą po dwa. Jemioła jest półpasożytem. Z drewna żywiciela pobiera wodę z solami mineralnymi za pomocą rozbudowanego systemu ssawek 
– zmodyfikowanych korzeni. Sama w procesie fotosysntezy syntetyzuje substancje odżywcze dzięki zielonym liściom. Jemioła kwitnie od lutego do kwietnia. Żółtawe drobne kwiaty znajdują się w rozwidleniach gałązek. Zapylane są przez owady. Mają miłą woń i wydzielają dużo nektaru i pyłku.